Wojna domowa w Hiszpanii - geneza

Hiszpańska wojna domowa trwająca od 1936 do 1939 roku, była bratobójczą walką pomiędzy siłami nacjonalistycznymi a republikańskimi. Obie strony konfliktu były finansowo i militarnie wspierane przez zagraniczne siły. W przypadku nacjonalistów pomoc pochodziła ze strony faszystowskich Włoch i nazistowskich Niemiec. Z kolei  siły rządowe otrzymywały wsparcie od ZSRR, Brazylii, Francji, a nawet Meksyku.

Hiszpania niegdyś kolonialna potęga z biegiem lat traciła na znaczeniu. Z licznych posiadanych kolonii w skutek buntów i wojen z innymi państwami, udało się Hiszpanom zachować jedynie niewielkie ziemie w Afryce. Zacofanie oraz kryzys gospodarczy doprowadziły do abdykacji króla Alfonsa XII w roku 1931. W tym czasie utworzono II Republikę Hiszpańską. Wprowadzone zostały liczne zmiany takie jak powszechne prawo wyborcze, rozdział kościoła od władz państwowych, reformę rolną, prawo do rozwodów czy ośmiogodzinny dzień pracy. Zrodziło to protesty konserwatywnego kościoła katolickiego i prawicowych elit. Sytuacja zaogniła się w lutym 1936, kiedy wybory wygrał Front Ludowy, stanowiący koalicje partii socjalistycznych i komunistycznych. Nagminnie stosowany przez obie strony terror polityczny, w wyniku którego zginęło 330 osób, skłonił konserwatywnych oficerów do zorganizowania zamachu stanu.

Wojna rozpoczęła się17 lipca 1936 r., od wojskowego przewrotu generała Franco, który przerzucając swoje oddziały z Afryki do Hiszpanii, połączył siły z generałem Mola 100 kilometrów od Madrytu celem opanowania stolicy. Siły rządowe odparły atak lecz wewnętrzny konflikt trwał jeszcze przez 3 lata.